Piszą, że to jeden pospolitszych motyli, choć urodę ma przecież niepospolitą. Będzie mieszkał tu całe lato i całkiem jawnie spijał nektar z kwiatów.
Nie mogłem go nie pokazać, bo jakkolwiek jest nam ciężko, on mówi, że życie trwa.
niedziela, 11 kwietnia 2010
Rusałka pawik
Piszą, że to jeden pospolitszych motyli, choć urodę ma przecież niepospolitą. Będzie mieszkał tu całe lato i całkiem jawnie spijał nektar z kwiatów.
Nie mogłem go nie pokazać, bo jakkolwiek jest nam ciężko, on mówi, że życie trwa.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Subskrybuj RSS
Dziękuję.
OdpowiedzUsuńW momentach smierci bliskich, mysle o tym wierszu Bronislawa Maja :
OdpowiedzUsuń***
Modl sie, aby to moglo byc tak : juz ostatni raz
padasz na kolana, i nizej, twarza w swietlisty bezlitosny
snieg : chusta chlodu na czole i ustach ; bez rozpaczy
i leku patrzysz na czarne, coraz mniejsze sylwetki
konwoju, w ktorym nie bedziesz juz szedl : szczesliwy -
z twarza w najczystrzym swietle, wolny i lekki -
odchodzisz
w swoja strone : spod mrocznych kasztanowych Plant
idziesz miedzy domy oddajace teraz cieplo tego dnia,
i dalej, tam gdzie Kanoniczna skreca lagodnie w Rue Foyatier
i wzdluz Wisly okrazajacej Wawel pnie sie na Montmartre,
i dalej, wyzej : z wysoka patrzysz na coraz mniejszy dzwoneczek Kaplicy,
blyszczacy kamyk Sacré-Coeur, nitke rzeki ; idziesz –
jakby to byl ostatni raz, ostatnie popolodnie tej wiosny albo tego swiata –
coraz wyzej, powoli : wstepujesz
w niesmiertelne swiatliste
powietrze.
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuń